Άνθρωποι και σχέσεις.

Καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής μας γνωρίζουμε αμέτρητους ανθρώπους. Κάποιοι μένουν για πολύ, κάποιοι για λίγο, κάποιοι φεύγουν πριν το καταλάβουμε και κάποιους αφήνουμε εμείς. Όπως και να ‘χει γνωρίζουμε ανθρώπους, ανθρώπους που αγαπάμε, που νομίζουμε πως αγαπάμε, ανθρώπους που στέκονται δίπλα μας, ανεξαρτήτως τι, και ανθρώπους που μας εγκαταλείπουν με την πρώτη δυσκολία. Συγχρόνως επιλέγουμε και εμείς να σταθούμε δίπλα σε ορισμένα άτομα, ενώ άλλα εγκαταλείπουμε. Κάποιες φορές απλά απομακρυνόμαστε με κάποιους, δίχως να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Η ουσία όμως δεν είναι στο πόσα άτομα θα γνωρίσουμε και για πόσο χρονικό διάστημα θα κρατήσουμε επαφές μαζί τους. 


Αν αύριο γνώριζες έναν άνθρωπο για πρώτη φορά και ήξερες ακριβώς το χρονικό διάστημα που θα ήσουν μαζί του, ήξερες ακριβώς πότε θα κάνατε την τελευταία σας συζήτηση, πώς θα φρόντιζες να περάσεις αυτόν τον καιρό μαζί του;


Γνωρίζουμε ανθρώπους, περνάμε χρόνο μαζί τους, με μερικούς δενόμαστε, με άλλους όχι. Μα το πως αξιοποιούμε αυτόν τον χρόνο με αυτά τα άτομα, είναι μία ολότελα δική μας απόφαση. Ο καιρός όμως  περνάει και το συναίσθημα χάνεται. Οι διαπροσωπικές μας σχέσεις γίνονται όλο και πιο ανούσιες. Εμείς όλο και πιο εγωιστές. Ξεχνάμε να ενδιαφερθούμε για τους ανθρώπους μας, καθώς βυθιζόμαστε σε μια μίζερη καθημερινότητα. Η γενιά μας δεν γνωρίζει από ρομαντισμό αλλά από εκμετάλλευση. Κάπου ξεχνάμε να νοιαστούμε, κάπου ξεχνάμε το συναίσθημα. Και αυτοί που αναζητούμε το έντονο, φοβόμαστε να εκφραστούμε, φοβόμαστε την αντίδραση του ανθρώπου δίπλα μας, αμφιβάλουμε για το κατά πόσο είναι ειλικρινείς οι προθέσεις του.


Επιβιώνουμε καταπιέζοντας μέσα μας φουρτούνες συναισθημάτων και όταν έρχεται η στιγμή να μιλήσουμε, σηκώνουμε έναν τοίχο μπροστά από αυτά που θέλουμε να πούμε και τελικά σωπαίνουμε. Ο τοίχος αυτός ονομάζεται ‘φόβος’ και έχει ως θεμέλιό του την αμφιβολία. 


Γιατί λοιπόν δεν γκρεμίζουμε αυτούς τους τοίχους που οι ίδιοι έχουμε χτίσει μεταξύ μας; Γιατί δεν τολμάμε να είμαστε αληθινοί; Γιατί διστάζουμε και τι φοβόμαστε; Ίσως να μην λάβουμε την αντίδραση που τόσο επιθυμούσαμε, ίσως όμως και να την έχουμε. Αλλά και να μην, δεν έχουμε να χάσουμε κάτι. Έχουμε μόνο να κερδίσουμε, εμπειρίες, αναμνήσεις, ιστορίες που θα μας μείνουν.

Γκρέμισε λοιπόν αυτόν τοίχο που με τόσο φόβο έχτισες, άσε στην άκρη τις αμφιβολίες και τόλμα· τόλμα να είσαι αληθινός, τόλμα να εκφράσεις κάθε συναίσθημα που σε τρώει, τόλμα να ζήσεις έντονες, ουσιώδεις στιγμές με όποιο άτομο και να 'ναι δίπλα σου, για όσο καιρό είσαι μαζί του. Δεν έχεις να χάσεις κάτι.


Η ουσία είναι στο συναίσθημα, χωρίς αυτό τα πάντα γίνονται ανούσια. Όποιον άνθρωπο και να έχεις δίπλα σου, αν δεν είσαι αληθινός μαζί του, αν φοβάσαι να εκφραστείς, τον έχεις ήδη εγκαταλείψει. 

Για αυτό λοιπόν, τόλμα.

"Ας γεμίσουμε αυτόν τον κόσμο χαμόγελα."

Όσο περνάνε οι μέρες, ο ήλιος λάμπει περισσότερο, η άνοιξη πλησιάζει και η θερμοκρασία ανεβαίνει. Στον δρόμο συναντώ όλο και περισσότερα χαμόγελα, γεγονός που με χαροποιεί αρκετά. Ένα από τα πράγματα που αγαπώ είναι να βλέπω ανθρώπους που θα σε κοιτάξουν στα μάτια και θα σου προσφέρουν ένα χαμόγελο τόσο ζεστό και καθησυχαστικό που όσο άσχημη ημέρα να είχες σχεδόν ακούσια θα τους χαμογελάσεις πίσω. Ασχέτως αν είναι γνωστοί ή άγνωστοι.

Γιατί δεν προσφέρουμε και εμείς τέτοια χαμόγελα;

Ίσως να μην έχουμε όλοι (ακόμη τουλάχιστον) την ιδανική για εμάς ζωή. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι.

'Έχεις μία ζωή. Μην μιζεριάζεις, μην θλίβεσαι. Μην προσπαθείς να βρεις την ομορφιά και την χαρά σε καταστάσεις που δεν ζεις καθημερινά. Μην πασχίζεις να κυνηγάς όνειρα που ίσως να μην είναι καν δικά σου και στιγμές οι οποίες δεν θα σου προσφέρουν ουσιαστική χαρά. 

Σήκωσε το κεφάλι σου από το κινητό, άσε για λίγο κάθε σκέψη που σε βασανίζει, κοίτα τριγύρω σου και χαμογέλα. Ψάξε να βρεις την ομορφιά σε στιγμές, σε λόγια, σε βλέμματα, στην κάθε σου ημέρα. Ψάξε να βρεις την χαρά σε πιο απλές καταστάσεις. Βρες την στην ζωή σου, τώρα. 

Γιατί αν ξοδεύεις όλη σου την ζωή πασχίζοντας για μερικά λεπτά αναληθούς ευτυχίας, πότε πιστεύεις πως θα είσαι πραγματικά χαρούμενος; Μην ξεχνάς πως η ζωή είναι σαν ένα ταξίδι. Φρόντισε να δώσεις νόημα τόσο στον προορισμό όσο και στην διαδρομή, εξάλλου αυτό που πραγματικά θα σου μείνει είναι αυτή η μακροχρόνια διαδρομή, η οποία μπορεί να γίνει πολύ πιο ευχάριστη με μερικά χαμόγελα, πολλά χαμόγελα! 

Μην νευριάσεις με τον απαιτητικό, γκρινιάρη πελάτη που μόλις σου έτυχε, σκέψου πως το μόνο που χρειάζεται ίσως είναι λίγη ζεστασιά, χαμογέλασέ του και βρες έναν λόγο να τον κάνεις να χαμογελάσει επίσης, έστω και για μερικά δευτερόλεπτα. Ο κόσμος μπορεί να γίνεται μίζερος καμιά φορά, αυτό όμως μας δίνει την ευκαιρία να προσφέρουμε ένα χαμόγελο, ίσως μία αγκαλιά, μια θετική σκέψη και αρκετή θετική ενέργεια σε αυτόν τον κόσμο. Δες το σαν πρόκληση. Εσύ πόσα χαμόγελα μπορείς να προσφέρεις;

Ας μετατρέψουμε λοιπόν την μιζέρια σε χαρά και το επόμενο άτομο που θα σε κοιτάξει στραβά, χαμογέλασέ του και κάνε ένα θετικό σχόλιο, δεν ξέρεις τον λόγο που είναι έτσι, αλλά ίσως μπορείς να τον κάνεις να χαμογελάσει, στην τελική αυτό που μπορεί να του λείπει είναι απλά λίγη ευτυχία.

22:24

24.02.2020

"Night Vibes"

by Κ.Γ.

Εσύ τί πραγματικά θέλεις από την ζωή σου;

2019, η εποχή του ''φαίνεσθε'', μιας που η εποχή του ''είναι'' έχει πια ξεθωριάσει, και εμείς, η ''νέα γενιά'', δυστυχώς, έχουμε σχεδόν τελειοποιήσει το ''φαίνεσθαι''. 

Δίχως να πολυλογώ, ανήκω στην σημερινή νεολαία. Ναι, είμαι και εγώ από αυτούς τους πωρωμένους νέους που έχουν κάνει το κινητό προσάρτημα του χεριού τους. Πραγματικά αν δεν το κρατώ στο χέρι μου νιώθω πως κάτι δεν πάει καλά. Περνάω τον περισσότερο χρόνο μου στα social media, κυρίως στο instagram. Σε αυτόν τον διαδικτυακό χώρο γεμάτο με ψευτομοντέλα, influensers, wannabe και ονειροπόλους. Δεν κατακρίνω φυσικά, είμαι και εγώ μέσα σε αυτούς άλλωστε.

Και δεν θα εξαιρέσω τον εαυτό από αυτό που πρόκειται να διαβάσετε. 

Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι ζούμε πλέον σε μία εποχή που το να είναι κανείς ο εαυτός του θεωρείται επανάσταση, το να μην επηρεάζεται από το οτιδήποτε που θα δει στο διαδίκτυο θεωρείται άθλος και το να πιστεύει στον εαυτό του δίχως να αφήσει οποιονδήποτε ή οτιδήποτε να θίξει την αυτοπεποίθησή του θεωρείται σχεδόν ακατόρθωτο!  

Αλήθεια, εσύ πως ένιωσες τώρα που διάβασες την τελευταία πρόταση; Μήπως θιγμένος/η; Ή μήπως δεν συμφωνείς με αυτό; (Εάν δεν συμφωνείς υπάρχει πιθανότητά να βρίσκεσαι σε άρνηση, με τον εαυτό σου αλλά και με το τι συμβαίνει γύρω σου αγαπητέ μου αναγνώστη.) 

Θυμάσαι τότε που ήσουν ακόμα παιδί; Τι σε ένοιαζε πραγματικά τότε; Ποια ήταν τα όνειρα σου; Πιστεύεις πως ο παλιότερος παιδικός εαυτός σου θα ήταν χαρούμενος με αυτό που είσαι τώρα; Ο τότε εαυτός σου θα θαύμαζε το τι έχεις γίνει, ή θα σε αποδοκίμαζε ψυχρά;

Κάποτε ζούσες απλά. Κάποτε δεν σε ένοιαζε το πως θα φανείς στα μάτια των άλλων. Κάποτε ό,τι έκανες το έκανες για εσένα μόνο, επειδή εσύ το ήθελες.

Κάποτε δεν ήσουν απλά μία απομίμηση. Ήσουν αυθεντικός, μοναδικός, ξεχωριστός. Μπορούσες να αφεθείς στην στιγμή. Ζούσες, δεν επιβίωνες σε έναν κόσμο που νιώθεις πως πρέπει να πασχίζεις για την επιδοκιμασία και την έγκριση των γύρω σου. Δεν διαφήμιζες την ζωή σου σε μια διαδικτυακή πλατφόρμα. 

Δεν είναι διαγωνισμός αυτό που ζεις, είναι ζωή και ζεις μόνο μια φορά. Μην σπαταλάς τον χρόνο σου προσπαθώντας να διαμορφώσεις μία ψεύτικη εικόνα του εαυτού σου για να... γιατί; Για να μην νιώθεις απομονωμένος. Για να νιώθεις ότι είσαι ένα με το κοινό, ισάξιος μαζί τους. Μαζί με... ποιους; Ό,τι κάνεις, να το κάνεις για εσένα. Μην αφήνεις την ζωή σου να επηρεάζεται και να διαμορφώνεται με βάση το τι θες να δείξεις, ή το πως θα ήθελαν άλλοι να είσαι. Δες· μάθε· συμβουλέψου, μα μέχρι εκεί. Επειδή δίκη σου είναι η ζωή, και ο μόνος που έχει δικαίωμα να παίρνει αποφάσεις για αυτήν, είσαι εσύ. 

  Κάνε αυτό που θα σου παρέχει αληθινή ευτυχία, αυτό που θα θες πραγματικά. 

Αφιέρωσε λίγο χρόνο για εσένα. Άφησε οτιδήποτε σε απασχολεί και σκέψου. Σκέψου αν αυτό που κάνεις τώρα είναι αυτό που πραγματικά θες να κάνεις με την ζωή σου ή που θα σε οδηγήσει σε αυτό που θες. 

Απομάκρυνε το νου σου από την σημερινή κοινωνία.

Φαντάσου τον εαυτό σου σε μία κοινωνία άθικτη, χωρίς κοινωνικά αποδεκτά πρότυπα, χωρίς κοινωνικές θέσεις, χωρίς διακρίσεις, κατακραυγές και ιδανικά, μα με τους ίδιους κανόνες και νόμους (και αυτό είναι το μόνο κοινό της με την σημερινή).  

Αν όλα ξεκινούσαν από το μηδέν, ποιος θα ήθελες να είσαι; Τι θα πρόσφερες και για τι θα πάσχιζες; 

Θα είχες την απόλυτη ελευθερία να γίνεις κάτι για το οποίο θα ήσουν περήφανος. Θα ένιωθες ωραία με τον εαυτό σου, επειδή θα αγαπούσες τον εαυτό σου έτσι όπως είναι και θα ήσουν ευχαριστημένος με τις επιλογές σου. 

Και όλα αυτά επειδή δεν θα είχες τον φόβο να σε κρίνει κάποιος. Δεν θα προσπαθούσες να διαμορφώσεις τον εαυτό σου έτσι ώστε να θεωρείται κοινωνικά αποδεκτός. Ό,τι έκανες, θα το έκανες για εσένα, όχι για τους άλλους.

Για εμένα ,τουλάχιστον, αυτό θεωρείται ελευθερία.

Για αυτό λοιπόν, πριν από κάθε σου απόφαση, προσπάθησε να συνειδητοποιήσεις αν αυτό που κάνεις το κάνεις για εσένα ή για να ''χωρέσεις'' σε έναν ψεύτικο κόσμο.

   

''Εγώ θα ήθελα ένα Δεκέμβρη με φώτα σβηστά κι ανθρώπους αναμμένους.''

Charles Bukowski 

 
 Δεκέμβρης λοιπόν. Ο τελευταίος μήνας του χρόνου. Ο μήνας που αγαπούν μικροί και μεγάλοι. Ο μήνας των διακοπών, των δώρων, των Χριστουγέννων, της ευτυχίας.
 Και ποιος δεν ανυπομονεί για αυτόν τον μήνα. Και ποιος δεν περιμένει να αντικρίσει τις στολισμένες βιτρίνες των καταστημάτων, τα έλατα γεμάτα με στολίδια και λαμπάκια, τα φωτεινά μπαλκόνια και τα δώρα!
  Όλοι μας μετράμε αντίστροφα τις μερες για τα Χριστούγεννα. Την πιο ωραία ημέρα του Δεκέμβρη. Και αφού περάσουν τα Χριστούγεννα, μετράμε τις μέρες για την πρωτοχρονιά. Ελπίζοντας σε μία καλύτερη χρονιά.

Κάθε φορά το ίδιο.

 Έρχεται καινούριο έτος, δίνουμε μια ακόμα ευκαιρία στον εαυτό μας να γίνει καλύτερος, να αλλάξει. Άλλο που μέχρι να τελειώσει ο Γενάρης έχουμε πλέον παραιτηθεί από αυτήν μας την προσπάθεια. Ξεχνάμε τον στόχο μας και επιστρέφουμε στον παλιό μας εαυτό.
Γιατί όμως;


Είναι ακόμη Δεκέμβρης.

Ας μην κοιτάμε μόνο το τι θα έρθει. Ας κοιτάξουμε και το τι πέρασε. Τι έγινε όλον αυτόν το χρόνο που σε λίγο θα φυγει. Τι λάθη κάναμε, τι αποφάσεις πήραμε. Ποιες από αυτές τις αποφάσεις ήταν σωστές και ποιες όχι.
Σε κάθε επόμενη μας πράξη, ας κοιτάξουμε την προηγούμενη και ας αναρωτηθούμε αν αυτό που πρόκειται να κάνουμε είναι όντως αυτό που πρέπει να γίνει.


Είναι Δεκέμβριος, κάνει κρύο, θα έπρεπε να κυριαρχεί σκοτάδι, αλλά όχι, τα φώτα παραμένουν αναμμένα, στολίζοντας τους δρόμους , τα σπίτια, τις βιτρίνες.
Οι ψυχές μας όμως παραμένουν σβηστές. Δίνουμε τόση προσοχή στο τι θα βάλουμε στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι ή ποια στολίδια ταιριάζουν στο δέντρο που ξεχνάμε ακόμη και ποιοι είμαστε.
Ας σταματήσουμε για λίγο να κοιτάμε τα φώτα τριγύρω μας σαν μαγεμένοι και ας συγκεντρωθούμε στο πραγματικό φως. Σε αυτό που πηγάζει από μέσα μας.

Είναι ακόμη Δεκέμβριος και έχουμε μία τελευταία ευκαιρία να επανορθώσουμε για κάθε λαθος που έχουμε κάνει. Μία ακόμα ευκαιρία να αφήσουμε να φύγει αυτή η χρονιά δίχως τύψεις, τσακωμούς, παρεξηγήσεις και κακές στιγμές, ξεκινώντας από τον εαυτό μας πρώτα.

Ας κλείσουμε τα μάτια μας για λίγο, να βυθιστούμε στο σκοτάδι και να συνειδητοποιήσουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, γιατί υπήρξαν αυτές οι στιγμές που παραφερθήκαμε και πως μπορούμε να επανορθώσουμε!

Ας κάνουμε αυτόν τον Δεκέμβρη μια νέα αρχή!






-Κ. Γρηγοριάδου-

''Δώσε τόπο στην οργή.''

 

     ''Δώσε τόπο στην οργή.''

 

    (Φράση που δικαίως έχει διατηρηθεί ανά τα χρόνια και χρησιμοποιείται έως σήμερα.)


 
    Στην ζωή υπάρχουν στιγμές που ,σαν άνθρωποι που είμαστε, χάνουμε τον έλεγχο της συμπεριφοράς μας. Η οργή μας, ξεπερνάει οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα, ακόμα και αυτό της αγάπης. Ο θυμός μας οργιάζει και φερόμαστε άκρως εγωιστικά. Το μυαλό θολώνει και δεν υπακούει στην λογική. Ίσως ειπωθούν λόγια που στο μέλλον θα μετανιώσουμε για αυτά.
    Παρόλα αυτά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως είμαστε απλοί άνθρωποι. Άνθρωποι με υποχρεώσεις και έντονη καθημερινή ζωή, επηρεασμένη από άλλους ανθρώπους με παρόμοια ή ίσως και εντονότερη ζωή. Το γεγονός αυτό όμως, δεν δικαιολογεί οργισμένες και απαράδεκτες συμπεριφορές προς τα άτομα που αγαπάμε, και προς τους ανθρώπους γύρω μας. Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως με την οργή μας πληγώνουμε άλλους και πληγωνόμαστε και οι ίδιοι.
  Το ότι είμαστε άνθρωποι μας δίνει το δικαίωμα να μετανιώσουμε για την στάση μας και να ζητήσουμε ταπεινά ''συγγνώμη''. Να ζητήσουμε συχώρεση, όχι μόνο από τον απέναντι μας αλλά και από τον ίδιο μας τον εαυτό, τον οποίο αφήσαμε ανεξέλεγκτο, να συγχωρέσουμε και να ξανά προσπαθήσουμε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι.
   Δεν είναι μόνο αυτό όμως αρκετό. Κάθε στιγμή οργής, θυμήσου τι έγινε την προηγούμενη φορά. Θυμήσου τις συνέπειες και σκέψου καθαρά.
   Μετά πάρ'το ξανά από την αρχή.  




-Κ.Γρηγοριάδου-

Μοναδικότητα Και Μάζα. 

Να είσαι ο εαυτός σου. 

   Μόνο έτσι θα αποφύγεις να καταλήξεις ακόμα μια απομίμηση. Και υπάρχουν ηδη αρκετές. Η πλειοψηφία των ανθρώπων για την ακρίβεια αποτελείται από απομιμήσεις.  

Δεν βαρέθηκες να βλέπεις πανομοιότυπους ανθρώπους; 

Ή απλά θες και εσυ να γίνεις ένας από αυτούς; 

   Δικαίωμα σου είναι άλλωστε. Αλλά πριν εισχωρησεις και εσυ στην μάζα, στάσου λίγο και σκέψου. Θέλεις όντως να είσαι μέρος όλης αυτής της παράνοιας; 

   Οι πρωτότυποι άνθρωποι, ναι, οι γνήσιοι, οι αυθεντικοί, εκλείπουν. Εχουν μειωθεί τόσο που τελικά θα μπορείς να τους μετράς στα δάχτυλα του ενός χεριού. 

Εισχωρούν και αυτοι στην μάζα. 

   Οι ίδιοι οι άνθρωποι γίνονται θύματα του εαυτού τους, θύματα αυτού που έχουν δημιουργήσει. Βλέπεις μια «ωραία» εικόνα, πείθεις τον εαυτό σου ότι σου αρέσει, προσπαθείς να γίνεις αυτή η εικόνα. 

Γιατί; Γιατί δεν προσπαθείς απλά να δημιουργήσεις μια καλύτερη εικόνα; Γιατί δεν κανεις κάτι καινούριο και πασχίζεις να μιμηθεις το ηδη υπάρχων; 

Τι θα κερδισεις από αυτό;

   Τα μυαλά μας έχουν πέσει σε βαθύ ληθαργο δεκαετίες τώρα. Μα κανείς μας δεν το έχει αλλάξει αυτό μέχρι στιγμής. Αντιθέτως η κατάσταση επιδεινώνεται. 

Ίσως υπήρξαν κάποιες προσπάθειες βελτίωσης αλλά μάταιες. Κανεις δεν θα έρθει να μας ξυπνήσει, πρέπει οι ίδιοι να συνειδητοποιήσουμε ποιοι ειμαστε, τι έχουμε γίνει, για ποιο πράγμα παλεύουμε και γιατί υπάρχουμε. 

Μην επιβιώνεις απλά, ζήσε. 





-Κ.Γρηγοριάδου-

Προς όλους εσάς που δίνετε πανελλαδικές, 

(Μπορεί το παρακάτω να θεωρηθεί άλλο ένα ενψυχωτικό κειμενάκι προς τα άτομα τα οποία φέτος θα δώσουν μια από τις πρώτες τους μεγάλες “μάχες”.)

   Φυσικά και δεν χρειάζεται να ακούσετε άλλο ένα «Καλή επιτυχία!» ή ένα ακόμα «Έλα μια χαρά θα τα πας μην ανησυχείς.»

Φράσεις που όσο πλησιάζει ο καιρός τις ακούτε όλο και πιο συχνά. Και μάλλον τις έχετε βαρεθεί. 

Αλλά υπάρχει λόγος που ακούγονται τόσο. 

Περιτριγυριζεστε από άτομα τα οποία για εννέα μήνες στάθηκαν δίπλα σας και σας βοηθουσαν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο... Γονείς, καθηγητές, αδέλφια, συγγενείς, όλοι είχαν στο μυαλό τους εσάς, καθώς φέτος είναι η δίκη σας χρονιά να ξεχωρίσετε. Φέτος έχετε επιτέλους αυτήν την ευκαιρία που κάθε μαθητής φαντάζεται, αλλά συνήθως «τρέμει».

  Πόσο μακρυά φάνταζε αυτή η στιγμή κάποτε... Κι όμως, αυτή η στιγμή είναι εδώ τώρα. 

   Μα υπάρχει κάτι που ισως ξεχνούν όλοι. 

Οι πανελλήνιες δεν καθορίζουν εξ ολοκλήρου την ζωή κανενός. Είναι απλά ένα μικρό βοήθημα για την εισαγωγή ενός ατόμου σε κάποιο πανεπιστήμιο. Τίποτα παραπάνω. 

   Δεν είναι η απεικόνιση των ονείρων σας, των στόχων σας, της ζωής σας. Ούτε είναι η δίκη σας απεικόνιση. Και πάνω από όλα δεν θεωρούνται εμπόδιο σε κανέναν στόχο σας. Δεν υπάρχει «αποτυχία» στις πανελλήνιες. Και η ζωή δεν σταματάει εκεί. Ειστε αυτοι που ειστε, έχετε στόχους και χιλιάδες ευκαιρίες να τους πραγματοποιήσετε. 

Φτάσατε έως εδώ, και έχετε νικήσει ηδη σε αυτήν την «μάχη» μόνο που επιμείνατε έως εδώ και προσπαθήσατε. Το μόνο που εμεινε είναι να δώσετε τον καλύτερο σας εαυτό εκείνες τις τελευταίες ώρες. 

  Η αξία σας δεν φανεί από τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Δεν είναι οι αριθμοί που θα κρίνουν το πόσο καλοί ειστε.Το τι αξίζετε έχει φανερωθεί ηδη και θα συνεχίζετε να το δείχνετε καθόλη την διάρκεια της ζωής σας. 

   Να θυμάστε πως για κάποιον λογο γίνονται όλα. Δεν υπάρχει αποτυχία στις πανελλήνιες. Μόνο επιτυχίες. Και αν δεν τύχει να γίνουν όπως τα σχεδιάσατε, πάλι κερδισμένοι θα βγείτε, γιατί απλά, μια ακόμα εμπειρία μπήκε στην ζωή σας, πήρατε ένα ακόμα μάθημα.

Και ίσως τελικά έρθει κατι που δεν περιμένατε, που θα σας οδηγήσει σε ένα καλύτερο μονοπάτι, ίσως ανοίξει πόρτες που ποτέ δεν σκεφτήκατε. 

Όμως αυτο δεν σημαίνει πως δεν μπορείτε να ξαναπροσπαθήσετε μέχρι να επιτύχετε τον στόχο σας, εάν το θελήσετε. 

    Όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος, και όπου υπάρχει πείσμα υπάρχει και επιτυχία.

   Όπως και να’χει, εύχομαι μέσα από την καρδιά μου κάθε επιτυχία σε όλους τους υποψήφιους. Χωρίς άγχος και ανησυχίες, δίχως αρνητικές σκέψεις και προβληματισμούς. Οι μέρες τελειώνουν, ήρθε η ώρα να δείξετε τον καλύτερο εαυτό σας, να τα δώσετε όλα, και να έχετε στο μυαλό σας πως μπορείτε να κατάφερετε τα πάντα. Και προπάντων να πραγματοποιήσετε τα όνειρα σας, εξάλλου το θέμα δεν είναι να γράψετε καλά σε μερικά γραπτά, αλλά να βρείτε και να καταλήξετε σε αυτό που πραγματικά αγαπάτε με κάθε δυνατό τρόπο.