Δύο Είδη Ανθρώπων

(Μια παλιά σημείωση.)

12/07/2017, καλοκαίρι 

Ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο στέκεται μόνο στο πατάρι του μαγαζιού, στολισμένο με χρυσές μπάλες, γιρλάντες, στολιδακια και αρκετή σκόνη. Πανέτοιμο, περιμένει να φτάσει ο παγερός καιρός, να έρθει ο χειμώνας, να βγει εκεί έξω και να θαυμάσουν την κάθε τέλεια λεπτομέρεια του, το κάθε στολίδι. 

Όμως υπάρχει κάτι που σε ξεγελά σε αυτό το δέντρο. Μικρά δωράκια κρέμονται στα κλαδιά του, θα νόμιζε κανείς πως πρόκειται για δώρα κανονικά , με μπιχλιμπίδια, κοσμήματα, παιχνιδάκια και ο,τι ποθεί ο καθένας. 

Όχι. 

Άδεια κουτιά είναι, απλά αυτό που τα κάνει να διαφέρουν και να σε ξεγελούν είναι η εμφάνιση. Πολύχρωμα χαρτιά και κορδέλες έχουν τυλιγμένα πάνω τους. Φαίνεται σαν να είναι κάτι ιδιαίτερο. 

Δεν είναι.

Όπως αυτά τα δωράκια έτσι και οι άνθρωποι... Μπορεί να φαίνονται εμφανίσιμοι, έμπειροι, σοφοί, ευγενικοί, είναι όμως; 

Ξεγελά η εμφάνιση Ε; 

Για αυτό είναι η εμφάνιση το παν ετσι; 

Τι είδους άνθρωπο θα προτιμούσες να έχεις στο πλευρό σου όμως; 

Έναν καλαίσθητο, περιποιημένο αλλά εσωτερικά κενο; Όπως ένα πανέμορφα τυλιγμένο άδειο δώρο; 

Ή μήπως έναν αγνό; Έναν απλοϊκό άνθρωπο, μέτριο θα έλεγε κανείς, χωρίς υπερβολές και πολλά κάλλη. Αλλά με προσωπικότητα πιο προικισμένη και από αρχοντικό στα Φίτζι. Με χαρακτήρα τον οποίο δεν θα ξανασυναντησεις ποτέ και θα αναζητάς παντού. Με αυτό το κύμα καλοσύνης το οποίο θα γραπωνει την καρδιά σου και δεν θα την αφήνει να γυρίσει να κοιτάξει αλλου πέρα από αυτόν...  

Πες μου λοιπόν.... Τι είδους ανθρώπους προτιμάς να έχεις στην ζωή σου; Να έχεις δίπλα σου; Να ξυπνάς και να τους αντικρίζεις. 

Σε ποιον άνθρωπο θα ηθελες να λες καλημέρα και να το εννοεις...

31 Δεκεμβρίου

Έκανε καφέ να πιει... 

Συνήθως βάζει πολύ ζάχαρη στον καφέ, και γάλα, για να χαθεί η γεύση του, αφού δεν της άρεσει. Ποτέ δεν της αρεζε. Έμαθε να πίνει απλά και μόνο για να καταφέρνει να κρατιέται ξύπνια τις νύχτες που έπρεπε να διαβάσει. 

Ο καφές για αυτήν ήταν απλά το φάρμακο της νυστας. 

Ήταν 31 Δεκεμβρίου. Τελευταία μέρα. Χθες κοιμήθηκε 2:30, σήμερα ξύπνησε 12. 

Δεν χρειάστηκε καφέ για να ξυπνήσει. 

Καθώς περνούσαν οι ώρες και η στιγμή που θα άλλαζε ο χρόνος όλο και πλησίαζε, άρχισε να την κατακλύει ένα κύμα μελαγχολίας. 

Ήταν έξω και πάσχιζε να μείνει όρθια, να μην καταρρεύσει, να μην υποκύψει στην μελαγχολία. Αλλά τα λεπτά περνούσαν και εκείνη η στιγμή πλησίαζε. 

Δεν άντεξε. Έτρεξε σπίτι, και καθώς έτρεχε άρχισαν να κυλάνε δάκρυα στα μάγουλα της. 

Έως να φτάσει σπίτι τα δάκρυα είχαν φυγει. Είχε ηρεμήσει αλλά όχι αρκετά. 

Έκανε καφέ να πιει. 

Αλλά όχι επειδή νύσταζε. 

Δεν έβαλε ζάχαρη. Δεν τον ήθελε γλυκό. Δεν ήθελε να χαθεί η γεύση του. Σιχαινόταν αυτήν την πικρία που της άφηνε αλλά εκείνη την στιγμή ήθελε να γευτεί μόνο τον καφέ. 

Τον πήρε και έκατσε μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Τώρα ήθελε απλά να δει μια καλή ταινία. Λάτρευε τις ταινίες! Και εύχοταν κάποια στιγμή να μπορούσε να γράψει ένα βιβλίο το οποίο θα μετατρεπόταν σε ταινία. Ήταν ένα από τα όνειρα της. Χρησιμοποιούσε της ταινίες όχι μόνο για να περάσει ευχάριστα τον χρόνο της αλλά και για να ελέγξει την διάθεση της. Πολλες φορές είχε φτάσει σε σημείο απελπισίας, και μια καλή ταινία ήταν πάντα ο λόγος που θα την έκανε να συνεχίζει να ελπίζει. Γιατί όχι άλλωστε; Οι ταινίες σε συνεπαίρνουν. Σε μαγεύουν. Αγαπούσε τους ανθρώπους που πίστευαν το ίδιο. 

Έκατσε και βρήκε μια. Ήθελε μια «χρυσή» ταινία, εκεινη την στιγμή ήθελε απλά να δει κάτι καλό. Δεν ήθελε να αρχίσει να χαίρεται , να ελπίζει ή να γελα. Ήθελε ηρεμία. 

Σε 9 ώρες θα τελείωνε και αυτός ο χρόνος. 

Τα άφησε όλα στην άκρη.  Καθάρισε το μυαλό της και έκατσε να ευχαριστηθεί την τελευταία ταινία για αυτήν την χρόνια.