Δύο Είδη Ανθρώπων

(Μια παλιά σημείωση.)

12/07/2017, καλοκαίρι 

Ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο στέκεται μόνο στο πατάρι του μαγαζιού, στολισμένο με χρυσές μπάλες, γιρλάντες, στολιδακια και αρκετή σκόνη. Πανέτοιμο, περιμένει να φτάσει ο παγερός καιρός, να έρθει ο χειμώνας, να βγει εκεί έξω και να θαυμάσουν την κάθε τέλεια λεπτομέρεια του, το κάθε στολίδι. 

Όμως υπάρχει κάτι που σε ξεγελά σε αυτό το δέντρο. Μικρά δωράκια κρέμονται στα κλαδιά του, θα νόμιζε κανείς πως πρόκειται για δώρα κανονικά , με μπιχλιμπίδια, κοσμήματα, παιχνιδάκια και ο,τι ποθεί ο καθένας. 

Όχι. 

Άδεια κουτιά είναι, απλά αυτό που τα κάνει να διαφέρουν και να σε ξεγελούν είναι η εμφάνιση. Πολύχρωμα χαρτιά και κορδέλες έχουν τυλιγμένα πάνω τους. Φαίνεται σαν να είναι κάτι ιδιαίτερο. 

Δεν είναι.

Όπως αυτά τα δωράκια έτσι και οι άνθρωποι... Μπορεί να φαίνονται εμφανίσιμοι, έμπειροι, σοφοί, ευγενικοί, είναι όμως; 

Ξεγελά η εμφάνιση Ε; 

Για αυτό είναι η εμφάνιση το παν ετσι; 

Τι είδους άνθρωπο θα προτιμούσες να έχεις στο πλευρό σου όμως; 

Έναν καλαίσθητο, περιποιημένο αλλά εσωτερικά κενο; Όπως ένα πανέμορφα τυλιγμένο άδειο δώρο; 

Ή μήπως έναν αγνό; Έναν απλοϊκό άνθρωπο, μέτριο θα έλεγε κανείς, χωρίς υπερβολές και πολλά κάλλη. Αλλά με προσωπικότητα πιο προικισμένη και από αρχοντικό στα Φίτζι. Με χαρακτήρα τον οποίο δεν θα ξανασυναντησεις ποτέ και θα αναζητάς παντού. Με αυτό το κύμα καλοσύνης το οποίο θα γραπωνει την καρδιά σου και δεν θα την αφήνει να γυρίσει να κοιτάξει αλλου πέρα από αυτόν...  

Πες μου λοιπόν.... Τι είδους ανθρώπους προτιμάς να έχεις στην ζωή σου; Να έχεις δίπλα σου; Να ξυπνάς και να τους αντικρίζεις. 

Σε ποιον άνθρωπο θα ηθελες να λες καλημέρα και να το εννοεις...