Εσύ τί πραγματικά θέλεις από την ζωή σου;

2019, η εποχή του ''φαίνεσθε'', μιας που η εποχή του ''είναι'' έχει πια ξεθωριάσει, και εμείς, η ''νέα γενιά'', δυστυχώς, έχουμε σχεδόν τελειοποιήσει το ''φαίνεσθαι''. 

Δίχως να πολυλογώ, ανήκω στην σημερινή νεολαία. Ναι, είμαι και εγώ από αυτούς τους πωρωμένους νέους που έχουν κάνει το κινητό προσάρτημα του χεριού τους. Πραγματικά αν δεν το κρατώ στο χέρι μου νιώθω πως κάτι δεν πάει καλά. Περνάω τον περισσότερο χρόνο μου στα social media, κυρίως στο instagram. Σε αυτόν τον διαδικτυακό χώρο γεμάτο με ψευτομοντέλα, influensers, wannabe και ονειροπόλους. Δεν κατακρίνω φυσικά, είμαι και εγώ μέσα σε αυτούς άλλωστε.

Και δεν θα εξαιρέσω τον εαυτό από αυτό που πρόκειται να διαβάσετε. 

Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι ζούμε πλέον σε μία εποχή που το να είναι κανείς ο εαυτός του θεωρείται επανάσταση, το να μην επηρεάζεται από το οτιδήποτε που θα δει στο διαδίκτυο θεωρείται άθλος και το να πιστεύει στον εαυτό του δίχως να αφήσει οποιονδήποτε ή οτιδήποτε να θίξει την αυτοπεποίθησή του θεωρείται σχεδόν ακατόρθωτο!  

Αλήθεια, εσύ πως ένιωσες τώρα που διάβασες την τελευταία πρόταση; Μήπως θιγμένος/η; Ή μήπως δεν συμφωνείς με αυτό; (Εάν δεν συμφωνείς υπάρχει πιθανότητά να βρίσκεσαι σε άρνηση, με τον εαυτό σου αλλά και με το τι συμβαίνει γύρω σου αγαπητέ μου αναγνώστη.) 

Θυμάσαι τότε που ήσουν ακόμα παιδί; Τι σε ένοιαζε πραγματικά τότε; Ποια ήταν τα όνειρα σου; Πιστεύεις πως ο παλιότερος παιδικός εαυτός σου θα ήταν χαρούμενος με αυτό που είσαι τώρα; Ο τότε εαυτός σου θα θαύμαζε το τι έχεις γίνει, ή θα σε αποδοκίμαζε ψυχρά;

Κάποτε ζούσες απλά. Κάποτε δεν σε ένοιαζε το πως θα φανείς στα μάτια των άλλων. Κάποτε ό,τι έκανες το έκανες για εσένα μόνο, επειδή εσύ το ήθελες.

Κάποτε δεν ήσουν απλά μία απομίμηση. Ήσουν αυθεντικός, μοναδικός, ξεχωριστός. Μπορούσες να αφεθείς στην στιγμή. Ζούσες, δεν επιβίωνες σε έναν κόσμο που νιώθεις πως πρέπει να πασχίζεις για την επιδοκιμασία και την έγκριση των γύρω σου. Δεν διαφήμιζες την ζωή σου σε μια διαδικτυακή πλατφόρμα. 

Δεν είναι διαγωνισμός αυτό που ζεις, είναι ζωή και ζεις μόνο μια φορά. Μην σπαταλάς τον χρόνο σου προσπαθώντας να διαμορφώσεις μία ψεύτικη εικόνα του εαυτού σου για να... γιατί; Για να μην νιώθεις απομονωμένος. Για να νιώθεις ότι είσαι ένα με το κοινό, ισάξιος μαζί τους. Μαζί με... ποιους; Ό,τι κάνεις, να το κάνεις για εσένα. Μην αφήνεις την ζωή σου να επηρεάζεται και να διαμορφώνεται με βάση το τι θες να δείξεις, ή το πως θα ήθελαν άλλοι να είσαι. Δες· μάθε· συμβουλέψου, μα μέχρι εκεί. Επειδή δίκη σου είναι η ζωή, και ο μόνος που έχει δικαίωμα να παίρνει αποφάσεις για αυτήν, είσαι εσύ. 

  Κάνε αυτό που θα σου παρέχει αληθινή ευτυχία, αυτό που θα θες πραγματικά. 

Αφιέρωσε λίγο χρόνο για εσένα. Άφησε οτιδήποτε σε απασχολεί και σκέψου. Σκέψου αν αυτό που κάνεις τώρα είναι αυτό που πραγματικά θες να κάνεις με την ζωή σου ή που θα σε οδηγήσει σε αυτό που θες. 

Απομάκρυνε το νου σου από την σημερινή κοινωνία.

Φαντάσου τον εαυτό σου σε μία κοινωνία άθικτη, χωρίς κοινωνικά αποδεκτά πρότυπα, χωρίς κοινωνικές θέσεις, χωρίς διακρίσεις, κατακραυγές και ιδανικά, μα με τους ίδιους κανόνες και νόμους (και αυτό είναι το μόνο κοινό της με την σημερινή).  

Αν όλα ξεκινούσαν από το μηδέν, ποιος θα ήθελες να είσαι; Τι θα πρόσφερες και για τι θα πάσχιζες; 

Θα είχες την απόλυτη ελευθερία να γίνεις κάτι για το οποίο θα ήσουν περήφανος. Θα ένιωθες ωραία με τον εαυτό σου, επειδή θα αγαπούσες τον εαυτό σου έτσι όπως είναι και θα ήσουν ευχαριστημένος με τις επιλογές σου. 

Και όλα αυτά επειδή δεν θα είχες τον φόβο να σε κρίνει κάποιος. Δεν θα προσπαθούσες να διαμορφώσεις τον εαυτό σου έτσι ώστε να θεωρείται κοινωνικά αποδεκτός. Ό,τι έκανες, θα το έκανες για εσένα, όχι για τους άλλους.

Για εμένα ,τουλάχιστον, αυτό θεωρείται ελευθερία.

Για αυτό λοιπόν, πριν από κάθε σου απόφαση, προσπάθησε να συνειδητοποιήσεις αν αυτό που κάνεις το κάνεις για εσένα ή για να ''χωρέσεις'' σε έναν ψεύτικο κόσμο.