Κυριακή, 13 Μαΐου του 2018. 

  Σήμερα είναι η δεύτερη Κυριακή του Μάη. 

Και αυτό σημαίνει πως σήμερα είναι η γιορτή της μητέρας. 

  Σήμερα είναι η μέρα της γυναίκας, που κουβάλησε εσένα, εννέα ολόκληρους μήνες μέσα της. Υπέφερε, αλλά άντεξε. Οι πόνοι την χτυπούσαν και μέρα με την μέρα πονούσε όλο και πιο πολύ. Αλλά δεν μετάνιωσε στιγμή για αυτό που έκανε. Δεν μετάνιωσε γιατί ήξερε πως κουβαλούσε εσένα και σε λίγο καιρό θα μπορούσε πλέον να σε αντικρίσει. 

  Και όταν τελικά σε είδε πρώτη φορά, δάκρυα κύλησαν στα μάτια της. Δάκρυα χαράς και ευτυχίας. Ξέχασε ό,τι πονο είχε περάσει, γιατί εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησε πως όλα αυτά τα είχε περάσει για εσένα. 

  Αλλά τα γλυκά βάσανά της δεν σταμάτησαν εκεί. 

  Μήνες ολόκληρους συνέχισε να σε κουβαλά, αλλά αυτήν την φορά στην αγκαλιά της. 

  Και ξαφνικά ήρθε η στιγμή που θα πήγαινες για πρώτη φορά σχολείο. Είχε έρθει κιόλας η στιγμή που τα πρωινά πλέον θα ξυπνουσες και δεν θα ήσουν συνεχώς από πίσω της. Αλλά θα γνώριζες συνομηλίκους σου και μερικούς από αυτούς, θα έκανες και φίλους σου. Μετά το σχολείο ανυπομονούσες να γυρίσεις σπίτι, να αφηγηθεις στην μητέρα σου ποιους γνώρισες και με ποιους είχες αρχίσει να κανεις παρέα. 

  Όμως τα χρόνια περνούσαν, και εσυ μεγαλώνες. Άφηνες παλιούς φίλους, έκανες καινούργιους... Και όταν πλέον γυρνούσες από το σχολείο, δεν έτρεχες στην αγκαλιά της μητέρας σου να της πεις τα νέα σου. Έτρεχες στο δωμάτιο σου και απαιτούσες να μην σε ενοχλήσει. 

  Δεν ήθελες να σε ενοχλήσει η γυναίκα, την οποία εσυ ενοχλούσες 9 μήνες μέσα στην κοιλιά της και άλλους τόσους μέσα στην αγκαλιά της. 

  Αυτή όμως... ποτέ δεν παραπονέθηκε, ποτέ δεν σου ζήτησε παραπάνω προσοχή. Σε έβλεπε να μεγαλώνεις τόσο γρήγορα. Τα χρόνια της φαίνονταν μέρες. Και αυτη προσπαθούσε τα πάντα για να  κάνει τις στιγμές μαζί σου, να διαρκούν περισσότερο. 

  Έκανε τα πάντα για να έχεις μια αξιοπρεπή ζωή, να έχεις πράγματα απαραίτητα που ίσως σε εσένα φαινόταν δεδομένα, κι όμως απαιτούσαν κόπο για να αποκτηθούν. Εσυ όμως ποτέ δεν σταμάτησες να ζητάς και αλλά.. Και αυτή προσπαθούσε να σου τα δώσει, και αν δεν τα κατάφερνε τελικά, θύμωνες και πήγαινες κρυβωσουν πάλι μέσα σε εκείνο το δωμάτιο. 

  Υπήρξαν όμως και οι στιγμές που την κοιτούσες στα μάτια, και καταλάβαινες πόσο αυτή νοιάζεται για εσένα, καταλάβαινες πόσο σε αγαπούσε και πως θα έκανε τα πάντα για εσένα. Για αυτήν ήσουν το παρόν και το μέλλον. 

Υπήρξαν στιγμές που αναζητούσες απελπισμένα την αγκαλιά της και έτρεχες σε αυτήν, όμως υπήρξαν και φορές που προτιμησες να μείνεις με τον εαυτό σου. 

  Όπως και να’χει ήξερες πως αυτή θα είναι πάντα εκεί για εσένα. 

Και ποτέ δεν ήταν άλλωστε; Αυτή η γυναίκα που προτίμησε να αφήσει την κοινωνική της ζωή, για να θρέψει εσένα. Που άφησε άφησε τις δικές της χαρές, για να ζήσει ακόμα μεγαλύτερες μαζί σου. 

  Είναι αρκετή μόνο μια μέρα τον χρόνο για να ευχαριστήσεις όλες της θυσίες μιας μητέρας;